Fai uns anos que nos reunimos cos meus pais e con uns tíos a noite de Noiteboa e mais o día de Nadal. E isto faime recuperar un pouco as lembranzas dos meus Nadais, de cando era pequeno. Pero non é o mesmo. A inocencia infantil enmascaraba a realidade( Agora nin a inocencia infantil a enmascara).
Nos Nadais de agora sempre falta alguén. Hai lembranzas tristes, intentas sorrir cos beizos pero o corazón está triste. A maxia, a ilusión e o que moitos chaman espirito de Nadal están ausentes. Si faiche un pouco de ilusión abrir un regalo, faiche ilusión que che abran os regalos que ti fas e pouco mais. Iste ano estaba de invitado, a maiores, un irmán da noiva do meu curmán Manuel. Chamase Javier. Tocoume sertarme ao seu carón. Nun principio había frialdade entre nos, pero a un certo tramo da cea, incitoume a cantar. A min encantame cantar. Despois de varias cancións, puxenme a cantar o "Andar miudiño. A Javier gustoulle tant a canción que conseguiu un papel e un bolígrafo, e pidíume que lle dictara a letra da canción. Escribiuna, e cantámola os dous xuntos. Despois el díxome se cantabamos a "Negra sombra" e eu díxenlle "Cantaa ti primeiro". E cantouna. Unha maravilla. El sabe escribir, sabe ler e sabe cantar. Sería normal se el fose galego, que el cantase a "Negra sombra", pero é asturiano. E sería normal se el fose normal, pero el ten o síndrome de Down.
Loxicamente tamén cantamos "Asturias patria querida".
Cando nos despedimos, Xavier (asi lle chamo eu) petou coa sua man dereita no seu peito ezquerdo e díxome " Joze Manue te llevo aquí dento". Subíuseme unha cousa por min arriba, e baixarónseme duas cousas polas faceiras abaixo. E pregunteime "¿será este o espirito de Nadal?" e contesteime (como bon galego que son) "¿ E quen, se non?.
No hay comentarios:
Publicar un comentario