Un disfrace para o entroido

Está chegando o Antroido e xa hai que ir pensando no disfrace, bueno eu xa o teño decidido. Ao longo da miña vida poucas veces me disfracei. De neno con roupa vella e a típica careta de cartón. De adolescente lémbrome que me disfracei de Marco. Si o dos Apeninos a los Andes. Aquel que non daba atopado a súa nai. Non a atopaba, pois só a buscaba os Sábados pola tarde. De Marco, si, cos meus mofletes vermellos, a miña carteira. A xente preguntábame polo mono e eu dicíalle :"¿E logo non mo ves?" sinalando un mono de traballo, que levaba vestido.

No ano 1992, ano do Quinto Centenario, disfraceime de soldado (tamén chamado quinto), barba branca e longa ata os xeonllos:"¿De que vas disfrazado?" " E logo ¿non o ves?" de Quinto Centenario"

Pero a ilusión da miña vida era disfrazarme de Mosquetero, e así fixen nun Entroido.

Este ano, que están moi de moda as botas mosqueteras, quixen aproveitar as botas mosqueteiras e tiña pensado disfrazarme de muller. Comprei uns leggins, un blusón e unha perruca.. Mireime ao espello.¡ Que asco de muller!, barriguda, con bigote e perilla. Todo hai que dicilo, as pernas teñoas moi bonitas. A perruca facíame ilusión poñela, dada a miña calvicie, pero afeitar o bigote e a perilla case que non. ¡Ainda se fose de Ardebullo!

Total que vou a aproveitar as botas mosqueteras negras, con pantalón negro, camisa negra, capa negra, antefaz negro e sombreiro negro. Loxicamente voulle quitar a este último o Z, porque o Z é do Zorro e voulle a por o R, porque o R e do Raposo.

Galego no senado

Falo galego dende sempre. E falo sempre galego, se vexo que me entenden. E algún castelán-falante, por contaxio, escapaselle algunha que outra verba galega.

A miña amiga Conchi (que endexamais usou o galego) incluso manten conversas comigo en galego, e eu estou moi orgulloso dela por falalo e de min por contaxiarllo. E tamén estou orgulloso de que se fale galego no senado.

Moitos consideran a Cámara Alta unha torre de Babel, pero non é unha torre de Babel, nin siquera a torre de Pisa é unha torre dereita e moi erguida. Con uns bos alicerces e catro piares : o Castelán, o Catalán, o Galego e o Euskera. Non me vale a disculpa que España non está para gastos para seguir obviando as outras lingoas. Tampouco España está para gastos para eleccións anticipadas e non fan mais que pedilas( e esas si que son caras).

Gústame que se falen todas as lingoas oficiais en Madrid, para ver se enteran os Pepe Maris, os Marianos e os Pedro Jotas que España é moito mais que Castellano, Toros y Flamenco.

Anti lei antitabaco (e non fumo)

Teño un negocio de hostalería, bueno case poido dicir, tiña. Pois haberá que pechar as portas. O día dous de xaneiro quitei todos os cinceiros do meu local. Todos menos un. O mais grande deixeino. O mais grande é o chan. E poido quitalo tranquilamente, pois non se usa.

Agora os meus camareiros terán menos probabilidades de morrer de cancro, pero terán moitas mais probabilidades de morrer de fame.

Entre que non se pode fumar nos bares, e o ministro Sebastián di que, con non tomar un cafe ao día xa se soluciona a suba da luz, pois iso, no meu chan non entra nin un can.

O outro día paseando co meu fillo, polo meu povo, decateime o por que da enormidade das beirarrúas do Plan E. Son para a xente, que pide esmola (cada día hai mais), e mais para os fumadores. Pero ainda queda espazo. Non me extrañaría que quitaran unha lei en contra de comer colesterol nos bares e nos restaurantes. Que teñamos que comer os bocadillos de tortilla e de chourizo tamén nas beirarrúas. Despois destes razoamentos, o meu fillo díxome :"¿Que fan istes señores votando fume na beirarrúa? ¿Están cabreados?" e eu contesteille :" Non meu Rey, agora é moito mais san fumar fora" e el: "Eu cando sexa grande, tamén quero fumar fora Papi, pois é mais san" e eu anonadado díxenlle: "¡ A ver se chegamos a grandes meu Rey!, porque a hostalería non da" Ao que me dixo:"Papi,¿ por que non fas unha fábrica de beirarrúas enormes, de cinceiros para o exterior e de estufas tamén para o exterior? e eu contesteille abraiado:"Se chegas a grande, non te metas a político, pois non triunfarías":"¿Por que Papi?" :" Porque tes moita cabeciña meu Rey".

Abusadora

Abusadora é unha canción con moito ritmo. Cando eu traballaba nunha fábrica lavando parrillas, eu cantaba a "Abusadora" e non había quen me gañara lavando parrillas. Agora cos moitos anos que teño, bueno sempre terei un ano menos que moitos, preciso andar. Levo un MP3 ,e cando alguén me adianta, métolle a "Abusadora" e recupero a posición perdida. Este vran andando pola praia de Razo a Baldaio, adiantoume unha moza. Puxen a "Abusadora" e conseguín poñerme a sua altura, pero non fun quen de adiantarlle. Chegou antes ca min a Baldaio e cruzouse comigo na volta e díxenlle coa miña lingoa pequena "Abusadora".

Falando con un coñecido,que se chama Xocas, uns días despois, resultou que el tamén tiña unha "Abusadora", e non so iso, senon que era a mesma "Abusadora". Non lle chamaba Abusadora por que ela o adiantase, senon porque el non era capaz de collela. Xocas ten uns cus de vaso por gafas, baila, canta, conta contos... é moi divertido, pero cando ten que lidiar coa Abusadora, córtase, apoúcase e non é ninguén. Ten moito sentido do humor, pero ten pouco sentido do amor, pois según me contou, está impoluto.

Uns días despois, nunha cea-baile, á hora do baile, puxeron a canción "Abusadora" e eu saquei a bailar a "Abusadora." Imposible seguirlle o ritmo. Asi que a deixei, bueno deixoume.

Alí tamén estaba o meu amigo Xocas, e díxenme "seguro que el sería capaz de levarlle o ritmo, pois el é un gran bailarín". Fun a xunto do poñedor de discos e pídinlle que puxera outra vez a "Abusadora". Díxome que si, pero tívenlle que contar o conto do Cocón.

O conto do Cocón é unha historia que Xocas sempre conta (non debe saber outra). Voúvola a contar: "Erase un albanel moi bruto, moi bruto que estaba a traballar e veulle un compañeiro e díxolle" Túa muller estache a poñer os cornos" e o albanel cabreado marchou para a sua casa. Atopou a sua dona espida e díxolle "¿Que fas espida?" e ela "Voume a duchar" e el púxose a mirar pola habitación, a ver se atopaba ao corneador, pero non atopou nada. A un certo punto chegou a filla chorando e díxolle, levantando a colcha da cama, e sinalando debaixo da cama " Papa,Papá,Papá... aquí esta o cocón"E el díxolle a muller "Esta vez salvácheste, pero a próxima matote a ti e mais ao outro" e mirando para debaixo da cama dixo" E ti, que sexa a última vez que lle pos medo a miña filla".

Asi que vin que o poñedor de música ía a poñer novamente a "Abusadora", díxenlle a Xocas "Quitaa a bailar". El que non, eu que si... e dinlle un empurrón e alí quedou nos brazos da Abusadora ¡Que gran baile!. Daba xoia, xenio e gusto velos. Cando acabou, fun a xunta Xocas e díxenlle "Con esas lupas que tes, podes ver mellor ca ninguén os diamantes que ten por ollos a "Abusadora".

Eu e mais Xocas, ainda que somos amigos, non podemos estar xuntos. Chocamos moito, pois os dous queremos ser protagonistas. Pode que Xocas lea esta historia, e se non a le, peor para el. Pois endexamais saberá que el é o número un. Nin saberá, que se a canción fose "Islas Canarias" en vez da "Abusadora" el sería o número dous.

Conto de Nadal, non de Rafa, de Canedo

Fai uns anos que nos reunimos cos meus pais e con uns tíos a noite de Noiteboa e mais o día de Nadal. E isto faime recuperar un pouco as lembranzas dos meus Nadais, de cando era pequeno. Pero non é o mesmo. A inocencia infantil enmascaraba a realidade( Agora nin a inocencia infantil a enmascara).

Nos Nadais de agora sempre falta alguén. Hai lembranzas tristes, intentas sorrir cos beizos pero o corazón está triste. A maxia, a ilusión e o que moitos chaman espirito de Nadal están ausentes. Si faiche un pouco de ilusión abrir un regalo, faiche ilusión que che abran os regalos que ti fas e pouco mais. Iste ano estaba de invitado, a maiores, un irmán da noiva do meu curmán Manuel. Chamase Javier. Tocoume sertarme ao seu carón. Nun principio había frialdade entre nos, pero a un certo tramo da cea, incitoume a cantar. A min encantame cantar. Despois de varias cancións, puxenme a cantar o "Andar miudiño. A Javier gustoulle tant a canción que conseguiu un papel e un bolígrafo, e pidíume que lle dictara a letra da canción. Escribiuna, e cantámola os dous xuntos. Despois el díxome se cantabamos a "Negra sombra" e eu díxenlle "Cantaa ti primeiro". E cantouna. Unha maravilla. El sabe escribir, sabe ler e sabe cantar. Sería normal se el fose galego, que el cantase a "Negra sombra", pero é asturiano. E sería normal se el fose normal, pero el ten o síndrome de Down.

Loxicamente tamén cantamos "Asturias patria querida".

Cando nos despedimos, Xavier (asi lle chamo eu) petou coa sua man dereita no seu peito ezquerdo e díxome " Joze Manue te llevo aquí dento". Subíuseme unha cousa por min arriba, e baixarónseme duas cousas polas faceiras abaixo. E pregunteime "¿será este o espirito de Nadal?" e contesteime (como bon galego que son) "¿ E quen, se non?.

Tres metas

Tres metas tiñamos Tito de Ernesto, Xoan de Ramona, Suso de Chucho e mais eu cando tiñamos 10-12 anos: saber andar en bicicleta, saber nadar e saber bailar.

Eu a nadar ainda non aprendín, daquela non había piscinas e ao río non me deixaban ir, a andar en bicicleta aprendín malamente, nunha de muller que non tiña a barra dende o sillín ata o manubrio, daquela o Papá Noel non existía e os Reis, pola Casilla, traían poucas bicicletas, e a bailar, como non había clases de baile de salón, movía os pes ao ritmo do baixo e a daba moitas voltas. Algunha chica dicíame que non tiña falta de ir aos caballitos nin nás cadenas coas voltas que lles facía dar.

O de dar tantas voltas acabouseme aquel día, bueno aquela noite, ná que quitei a bailar a unha chica, non moi alta, na festa da Pilarica en Carballo, o adro estaba na plaza onde está a escola de Pazita. O chan do adro estaba costa arriba se mirabas para arriba e costa abaixo se mirabas para abaixo, atopei a chica costa arriba. Cando nos puxemos a bailar ela dábame por debaixo dos ombreiros, pero cando lle din a volta, dábame pola barriga. Din a volta rapidamente e nese intre aprendín a mover os pes sen dar voltas.

Teño 51 anos, os meus compañeiros acadaron as tres metas, pois son mais espabilados ca min. Eu teño ainda duas desas metas: bailar e nadar, pois ando na bicicleta da muller. Estou indo a clases de natación. Xa levo un ano e ainda non sei aboiar. Tiña pensado ir a clases de baile así que saiba nadar, pero vaime levar moito tempo. Así que o outro día pregunteille ao monitor:" ¿Pódesme aprender a natación sincronizada?, porque así aprendo a nadar e a bailar ó mesmo tempo". Ainda non me contestou pois non parou de rir.

Copas, ruído e soidade

Esta historia publicáronma na Voz de Galicia, edición Carballo o día 5-11-2010.

A min e máis ao meu amigo Pepe levábanos moita idea pintar o indio, pasalo ben, cantar, bailar...El cantaba e canta moi ben, eu facíalle os coros, e púñalle as letras, sempre picantonas, ás cancións que cantabamos. Eu, ademais, acompañábao facendo música coa boca. Sempre animábamos as xuntanzas de amigos.

Un día dedidimos facer a nosa actuación nun palco dunha festa, aproveitando o descanso dos músicos. Foi nunha aldea do concello de Carballo, alí onde disque morreu Xesucristo.

Pedímoslle permiso ao cantante da orquestra. Empezamos con un campanero, non era xerezano, era Marqués de Coes Tapón Dourado. Xa animados subimos ao palco e fixen a presentación. A xente estaba a marchar e ao sentirme a min quedouse: "¡ Donas e cabaleiros! Son o popular presentador da Radio Interparroquial de Carballo JMC. Hoxe estou aquí para presentarvos un cantante, un cantante que está moi de moda, pois acapara os últimos postos do hit parade nacional. Primeiro no último festival de San Remo, quero dicir último no primeiro festival de San Román, celebrado en dita city o 34 do mes que ben. Hoxe está aquí para cantarnos a súa última canción titulada My Land, que se hai algún español cerca é Mi Tierra. Con vostedes o famoso, o superfamoso, o coñecido, o descoñecido Pepe da Brea". Acabamos a canción e a xente aplaudiunos e pediunos "outra, outra, outra...".Despois ata orquestra nos acompañou e incluso a xente púxose a bailar. E sen saber por que, os da comisión dixéronnos que baixásemos do palco. Iso si, con boas palabras. "Baixades de aí fillos de ...", dixeron.

Total que ese foi o empezo e máis e o acabo da nosa carreira músical.

Fai uns días saín a tomar unhas copas invitado por un amigo que ten un Pub e comprendín porque a comisión de festas de Entrecruces nos votou fóra. Díxenlle ao meu amigo :"¿Por que non pos música bailable?". El contestoume:"Se a xente baila non bebe". Pois si, a taberna da comisión tiña que vender bebidas para poder pagar a orquestra.

Nos Pubs non podes bailar, e ademais co ruído enxordecedor, non podes falar, dicir, escoitar nin oir. Só tés que estar, ti só, coa túa copa. Tes que consumir, tés que pagar o RUÍDO.